Blogia
Collacios d'Uxo

Armando ... les mis piernes nun son lo que eran.

Como vereis, sigo por aquí, danzando y observando, y de vez en cuando ... escribiendo.

Tengo el tiempu algo más limitau que vosotros y la verdá, ye que tengo que decica-i alguna hora del mi trabayu pa que algunu de los que "teneis mas tiempu llibre" lu dediqueis a los demás. (ye broma, jaja)

Ya leí la carta-testamento de Armandín. La verda ye que to lo que nos cuentes y nos propones ye la hostia. Pero la travesía a pata pura y dura, sin stops y sin chigres nun ta dispuesta pal mi cuerpu ni p`al de la mi muyer. Y con esto nun quiero que penseis que soy borrachu conocíu, ni alcojolicu anónimu. Ye que los años pesen n’a espalda, n’a ciática, n’a collumna, los riñones y demás cosiquines que ya sabreis. Y por ello creo que sea más prudente el tomalo con más pausa y templanza. Claro, que como tu "siempre fuiste joven ..."

 Armando, nun te paezca mal, pero casi que espero a les jornaes de "Casa Chencho" mientras dais una vueltina por ahí. Además creo que ya empezó la temporá d’espiches n’a primavera y va ser que hay de dir a velu, nun vaya a ser que se enfade y la líe a puñetazos con nosotros.

Bueno chavales, que sepais que siempre ando por aquí, "oteando el horizonte", y aunque no lo paezca vos veo, vos escucho y vos quiero a toos un moton.

Hasta luego.

0 comentarios